Dobry Pasterz, który daje życie swoje za owce jest doskonałym przykładem apostolskiego ducha służebnego i zapomnienia o samym sobie. Tak jak każdy członek jest świadomy, że jest „sługą nieużytecznym” (Statuty I,3), tak i Instytut nie uważa się za doskonały sam w sobie, ale jest służebnym narzędziem Kościoła. Ten wymóg autentycznego apostolstwa, zakorzenia się w bezgranicznej miłości do tajemnicy Pana naszego Jezusa Chrystusa. Duma i gorliwość apostolska naszych księży będzie tak jak św. Pawła. „oceńcie sami wiedzę, którą posiadam o tajemnicy Chrystusa” (Ef 3,4).
Księża i diakoni
Większość członków Instytutu Dobrego Pasterza stanowią księża. Kapłani, którzy wyrazili wolę wstąpienia do Instytutu oraz klerycy z chwilą przyjęcia święceń diakonatu stają się pełnymi członkami z racji ich pełnej inkardynacji.
Kapłani stowarzyszeni
Instytut posiada także współpracowników – kapłanów pragnących pomagać w realizacji celów Instytutu i korzystają z jego łask i przywilejów w celu osobistego uświęcenia. Księża ci współpracują na mocy porozumienia między własnym przełożonym, a Przełożonym Generalnym.
Seminarzyści
Seminarzyści, którzy przebywają w jednym z domów formacyjnych, aż do diakonatu, są członkami tymczasowymi Instytutu. Tuż przed przyjęciem święceń diakonatu są do niego inkardynowani definitywnie.